ks. Eliasz Roux MS

Najpiękniejsze lata swej kapłańskiej młodości oddał Polsce, kształcąc i wychowując szereg pokoleń przyszłych misjonarzy. Dzieło saletyńskie w Polsce zawdzięcza mu bardzo dużo, gdyż był jego duszą i oparciem, szczególnie podczas pierwszej wojny światowej i w trudnych warunkach międzywojennych. Polskę kochał jak swoją Ojczyznę. Ostatnie modlitwy na łożu śmierci szeptał w języku polskim. Jak pisze o nim ks. generał Józef Imhof, był wzorowym zakonnikiem i kapłanem pełnym cnót. Urodził się 8 października 1878 r. w Monestier d‘Ambel (Francja), jako syn Augustyna i Franciszki Oddou. Chrzest przyjął 18 października 1878 r. W latach 1891-1895 ukończył Małe Seminarium Misjonarzy Matki Bożej z La Salette w Grenoble i Corps (Francja). Nowicjat rozpoczął 3 października 1895 r. u Misjonarzy Matki Bożej z La Salette w sanktuarium w La Salette. Pierwszą profesję zakonną złożył 3 października 1896 r. w La Salette na ręce ks. superiora Józefa Perrin, zaś wieczystą 25 października 1905 r. w Salmacie (Włochy) na ręce ks. Józefa Pinardy. W latach 1897-1903 odbył studia filozoficzno-teologiczne na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, ukończone stopniem doktora filozofii i teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 24 maja 1902 r. w Rzymie z rąk ks. kard. P. Respighi. Placówki i urzędy: 1902-1905 korepetytor kleryków w Rzymie, 1905-1907 prefekt Małego Seminarium w Puźnikach, 1907-1911 profesor Małego Seminarium w Puźnikach, 1911-1926 dyrektor i profesor Małego Seminarium w Dębowcu, 1915-1926 dyrektor generalny Szkół Apostolskich, 1916-1917 mistrz nowicjatu w Dębowcu, 1920-1926 superior i rektor kaplicy w Dębowcu, 1926-1949 asystent generalny. Zmarł 2 października 1949 r. w Rzymie. Pochowany 5 października na cmentarzu w Salmacie (Włochy).